قطب راوندي روايت کرده است:

چون حضرت فاطمه عليها السلام از دنيا رحلت فرمود: ام ايمن (خادمه آن حضرت) سوگند ياد کرد که ديگر در مدينه نماند، زيرا که نمي توانست جاي آن حضرت را خالي ببيند، پس از مدينه خارج شد و به طرف مکه به راه افتاد. در بين راه دچار تشنگي و گرسنگي شديدي شد. چون از يافتن آب ماءيوس شد دست به سوي آسمان بلند نمود و عرض کرد: خداوند! من خادمه حضرت فاطمه ام، آيا مرا از تشنگي هلاک خواهي کرد؟ ناگهان به اعجاز فاطمه عليها السلام دلو آبي از آسمان براي او به زمين آمد. چون از آن آب خورد تا هفت سال محتاج به خوردن و آشاميدن نشد. مردم او را در روزهاي بسيار گرم براي کار به بيابان مي فرستادند، اما او تشنه نمي شد.

منتهي الامال: ج 1، ص 292.